Gdyby ktoś, jeszcze kilka dobrych lat temu, zapytał mnie co myślę o tatuażach, odpowiedziałabym z całym przekonaniem, że uważam je za wulgarne, a już w szczególności u kobiet. Co więcej, kojarzyły mi się one wyłącznie z recydywą. Obecnie tatuaż raczej wyzwolił się z przestępnych skojarzeń i nie jest domeną półświatka. Myślę, że to w dużej mierze zasługa artystów, osób sławnych (jak to się mawia: "trzeba mieć fantazję i pieniążki"), bo wielu z nich w taki właśnie sposób zdobi swoje ciała. Dziś jest to też dość kosztowna inwestycja.
Ja sama dopiero pod koniec liceum spojrzałam na tatuaż troszkę przychylniej. Nie był to zachwyt, ale zaczęły mi się podobać tribale na krzyżach. Miłością pierwszą do tatuaży zapałałam, kiedy poznałam mojego J., czyli tatę Fibsona. Jego ramię zdobił wówczas zrobiony czarnym tuszem skorpion. Dziś wspominam jedynie ten obraz, bo w tym miejscu ojciec dziecka ma już inne dzieło. Zachwyciłam się na tyle, że sama zapragnęłam poczynić sobie takie cudo na ciele. Nosiłam się z tym zamiarem przez wiele lat. Wiedziałam że chcę mieć tatuaż, ale nie czułam jeszcze co będzie tym właściwym tekstem czy obrazem. Nie chciałam wyskoczyć z jakimś artystycznym szaleństwem, jakimś kolorowym motylkiem zrobionym na pupie :) Uważam, że tatuaż nie może być czystym przypadkiem, zrobionym np. pod wpływem kumpli z siłowni.
Po urodzeniu Syna wszystko przyszło jak za dotknięciem różdżki, wiedziałam co, i gdzie chcę sobie wytatuować. Gdy trafiłam do tatuażysty, prawdziwego profesjonalisty, początkowo bałam się bólu,  to jednak pikuś w porównaniu z bólem porodowym. Dziś moje ciało zdobią  dwa tatuaże. Są raczej delikatne, mimo to często widzę czyjś przykuty do nich wzrok. Może dziwić, zwłaszcza osoby starsze, mama z dzieckiem i tatuaż, ale dla mnie są one swoistym pamiętnikiem i powiem szczerze niewiele mnie to już obchodzi. Najważniejsze, że mi się podobają i są już częścią mnie. Zresztą to właściwie mój jedyny wybryk.
Dlaczego piszę akurat teraz o tatuażach? bo właśnie mija dwa lata od czasu, kiedy się u mnie pojawiły. Był to dla mnie wyjątkowo łaskawy czas i jednego jestem pewna, że raczej należę do tych osób, które wrócą po więcej. Czasem tylko nachodzi mnie taka myśl, że muszę być przygotowana na to, że pewnego dnia mój Syn może oświadczyć, że chce mieć dziarę. Mam tylko nadzieje, że uda mi się Go uchronić przed nieprzemyślaną decyzją, wynikiem której mógłby być jakiś koszmarek „zdobiący” Jego ciało.