Dziś miałam przygotować post o pewnych książeczkach z Alexanderkowej półeczki, ale życie natchnęło mnie do napisania o czymś zupełnie innym. Z racji tego, że jestem osobą, która nie posiada aktualnie samochodu (prawko na szczęście mam, uff), a przemieszczać się musi, więc korzystam z komunikacji miejskiej lub z busów, na które jestem skazana, gdy wybieram się w dalszą podróż. Niestety, w większości przypadków, przypłacam to mocno nadszarpanymi nerwami.
I nie jest to bynajmniej wynik nieznośnego zachowania dziecka, bo nie jest, a co więcej zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że mój syn uwielbia podróżować. Korzystał już chyba ze wszystkich środków lokomocji. Pomijam również sam komfort jazdy (a raczej wypadałoby napisać nie-komfort), stan autobusów i busów, śmierdzących ludzi (kto jeździ autobusami, coś o tym zapewne wie), bo nie o tym chciałam napisać. Mnie rozwala zupełnie inna sprawa, nie żeby tamte rzeczy mi nie przeszkadzały, ale teraz akurat chcę się skupić na zachowaniu innych podróżnych. Zawsze, ale to zawsze, mam problem kiedy podróżuję dzieckiem. Bywa, że już przed wejściem do busa (zazwyczaj problem na długich trasach) słyszę marudzenie i kierowcy, i współpasażerów. Kierowcy dlatego, że mam oprócz bagażu jeszcze wózek. Nie rozumiem w czym problem, bo przy rezerwacji informuję o tym fakcie, ale ile się nasłucham to moje. Ostatnio pan kierowca tak szarpnął ze złości moim wózkiem, że oderwał koło. Nawet przepraszam nie usłyszałam. Współpasażerowie na  widok dziecka ciężko sapią, albo szepczą, że będą musieli słuchać ryku dziecka. No, ale co mam zrobić? Nie jeżdżę komunikacją bo wolę, tylko dlatego, że jestem do tego zmuszona. Ostatnio jednak (o tyle dobrze, że była to dość krótka trasa) doświadczyłam zupełnego braku zrozumienia. Już na dworcu usłyszałam wprost: "gdzie z tym wózkiem?". Zbagatelizowałam, zresztą musiałam wracać akurat tym busem, kolejny był już zdecydowanie za późno. Bus zapakowany pod korek. Upał. Klimatyzacji brak. Stoję więc z torbą, dzieckiem na rękach, które się wierci, kręci, chce pić, chce jeść. Obok na siedzeniach prawie sami młodzi ludzie! Uciekają wzrokiem w drugą stronę, że niby nie widzą. Ok, moje dziecko, mój wybór, że jadę, ale ludzie ogarnijcie się!!! Gdzie się podziała jakaś empatia, kultura osobista? Rozumiem, każdy pasażer zapłacił za bilet i chce siedzieć, ale nie pomyślisz młody chłopaku czy dziewczyno, że możne za parę lat TY będziesz w takiej sytuacji? Naprawdę taki jesteś zmęczony, że stanie pół godziny to wyczyn ponad twoje siły? W głowie się nie mieści, że można być tak obojętnym. Ja osobiście nigdy nie miałam problemu z ustąpieniem miejsca, było to dla mnie oczywiste. W końcu pewna stojąca obok mnie Pani zapytała wprost: może ktoś ustąpi miejsca? Jak makiem zasiał, aż z końcowego siedzenia poderwał się starszy pan.