Piszę ten post trochę z desperacji. Takie moje wołanie o pomoc. Myślę, że wykorzystałam już wszelkie możliwości na rozwiązanie problemu, ale liczę na to, że się mylę. W czym problem? Otóż w notorycznym niewyspaniu. Jestem mamą prawie trzyletniego Synka, zdawałoby się, że to duży chłopczyk, i takie sytuacje już nas nie dotyczą, a jednak...
Sądziłam, o ja naiwna!, że nocne pobudki to "przywilej" mam noworodków i niemowlaków, a tymczasem moje dziecko serwuje mi je non stop. Odwiedziliśmy szereg specjalistów, począwszy od przeróżnych pediatrów, psychologów, psychiatrów, na neurologach skończywszy. Wykonaliśmy też badanie EEG w śnie fizjologicznym i wszystko ok, co oczywiście jest wspaniałą wiadomością, ale problem pozostał. Wszelkie wizyty kończą się jedynie stwierdzeniem "to minie", co dla mnie osobiście żadnym pocieszeniem nie jest. Czas mija, a sytuacja się nie zmienia. Próbowałam również niekonwencjonalnych pomysłów (bez śmiechu tylko!), były odwiedziny u "szamanki", księdza, bo "tonący brzytwy się chwyta". Wieczorem, po stałych rytuałach, takich jak jedzenie (z tym też problem, ale to inna bajka), kąpanie, mycie ząbków, czytanie bajeczek, Alex zasypia bez problemu w okolicach 21, czasem chwilkę później. Nasz dzień z kolei zaczyna się już o 4, czasem 5, a w wyjątkowych sytuacjach o 6 rano (takie wyjątki jednak można zliczyć na palcach jednej ręki), czyli kilka bądź kilkanaście pobudek później. Przesunięcie czasu, o zgrozo!, spowodowało tylko pogorszenie sytuacji, bo Alex potrafi obudzić się już o 3 w nocy. Pobudki bywają różne i różnie trwają. Czasem jest to krótkie grymaszenie, czasem półgodzinne wycie, czasem są to 3 minuty, a czasem 3 godziny. Nie jest to spowodowane oglądaniem telewizji, dużo przebywamy na świeżym powietrzu, wieczorem bawimy się tak, żeby wyciszyć Maluszka. Ja nie mam już więcej pomysłów, żeby zmienić sytuację, ale może Wy podpowiecie co robić? Mi ręce opadają. Nie, mi wszystko już opada!!!