Od zawsze, a już z całą pewnością od momentu, kiedy zaczęłam o sobie myśleć w kategoriach mama, widziałam siebie jako mamę dziewczynki. Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży snułam wizje (chociaż podświadomie czułam, że to jednak będzie chłopiec) o tym, jak wspólnie krzątamy się w kuchni, ubieramy lalki, czeszemy włosy, wyobrażałam sobie, jak stroję moją małą córeczkę w piękne, pastelowe sukieneczki z dobranymi do nich spinkami. Widziałam nas pijące wspólnie herbatkę z małych, zabawkowych filiżanek dzieląc się sekretami. Przyznam się, że czułam strach o to czy uda mi się nawiązać taką relację z synem.
Teraz już wiem, że był to zupełnie nieuzasadniony strach.

Mam wrażenie, że przez lata w naszej kulturze pokutowało przekonanie o niebezpieczeństwie kryjącym się w bliskiej więzi matek i synów. Zachęcano wprost do utrzymywania relacji matka-córka, ojciec-syn czy nawet ojciec-córka, a dostrzegano niebezpieczeństwo w momencie, kiedy matka angażowała się w życie swojego syna. Oskarżano ją wówczas o rozpieszczanie, wtrącanie się, "feminizowanie" syna, a w rezultacie przeszkadzanie mu w staniu się prawdziwym mężczyzną, silnym i niezależnym.
Myślę, że społeczny nacisk był ogromny. Zresztą nawet obecnie na placach zabaw często obserwuję, jak po zranieniu dziewczynki są pocieszane, a chłopcy słyszą "nie bądź mazgaj, nic się nie stało" i uśmiechają się przez łzy.
Pokłosie tego mogłam ostatnio odczuć na własnej skórze. Kiedy bawiłam się z dzieckiem na podwórku, wielokrotnie słyszałam od sąsiadek mojej mamy, starszych pań, że powinnam go zostawić i zająć się sobą, że zabawy w kuchnię to raczej dla dziewczynek, że się rozczulam nad rozbitym kolanem. Jeżeli nie przestanę wychowam go na mięczaka i maminsynka.

Cenię sobie rady, ale nie w tym przypadku. Mam zupełnie inny obraz relacji ze swoim synkiem. Uważam, że chłopcy potrzebują i pragną bliskiej relacji z matkami, a co więcej czerpią z tego ogromne korzyści, zarówno psychiczne, jak i emocjonalne. Według mnie to fundament rozwoju chłopca, jego stylu komunikacji, jakości przyszłych relacji, typu osobowości czy poczucia własnej wartości. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że synowie będący w emocjonalnej bliskości ze swoimi matkami w przyszłości będą kochającymi, pomocnymi partnerami, którzy będą uważni, czuli i bardziej komunikatywni.

Mówiąc o bliskich relacjach z synem, nie mam tu na myśli nadopiekuńczej relacji, jak z karykaturalnego obrazka przedstawiającego dominującą mamuśkę z wiecznie uwieszonym u jej spódnicy synku, tylko zdrową relację, gdzie syn i matka szanują ustanowione przez siebie granice.
Chciałabym, aby moja wyjątkowa więź z synkiem była dla niego powodem do dumy, a nie wstydu, żeby ta nasza dobra komunikacja przetrwała lata. Mam nadzieję, że zawsze będziemy rozumieć się w pół słowa.
Będę troszczyć się o jego inteligencję emocjonalną, będę uczyć go wyrażać swoje uczucia, tak by bez trudności mógł powiedzieć kocham, ale i przepraszam, by mógł nazwać swoje emocje, ale też był wyczulony na uczucia innych. Nie chcę pozostawiać go samego z problemami, tylko pomóc mu w ich rozwiązaniu, będę wspierać go, ale nie naruszać przy tym jego granic. Będę pozwalać mu na popełnianie błędów, ale też pokazywać co jest dobre, a co złe.
Liczę, że ta wyjątkowa relacja zaprocentuje w przyszłości, że będzie buforem chroniącym go przed angażowaniem się w ryzykowne czy destrukcyjne działania, pomoże mu zbudować w przyszłości wspaniały związek i nawiązać cudowne przyjaźnie. Liczę, że nasza więź przetrwa wszelkie burze i zakręty życiowe, że będziemy o nią walczyć i pielęgnować ją każdego dnia.

Piękny plecaczek plus breloczek z imieniem pochodzi od Art Merci.