Mam wrażenie, że odkąd urodziłam Alexandra doświadczam intensywnych zmian w swoim życiu. Cieszy mnie to ogromnie, bowiem każda zmiana jest podstawą rozwoju. Jestem otwarta na nie, bo chcę stawać się lepszym człowiekiem dla siebie i dla mojego dziecka. Widzę, jak ewoluował mój system wartości, zmieniły się priorytety i styl reagowania na sytuacje trudne. Nie da się zaprzeczyć, że to my, rodzice jesteśmy przewodnikami dla naszych pociech, ale przecież wychowywanie dziecka, jak każdy kontakt z drugim człowiekiem, jest relacją, w której obie strony wpływają na siebie. Więc od naszego dziecka możemy także wiele się nauczyć, zwłaszcza że ci mali ludzie, są pełni życia i naturalności nieskażonej jeszcze normami społecznymi, w jakich, my dorośli funkcjonujemy codziennie. Czego więc nauczyło mnie moje dziecko?

Doceniania prostych przyjemności

Mój Syn potrafi tak samo cieszyć się ze znalezionego w lesie patyka, który posłuży Mu jako miecz w walce ze złym smokiem, jak i z mega paki klocków Lego Ninjago. Cieszy się z tych małych, drobnych rzeczy dnia codziennego. Dostrzega piękno w spadających liściach i kasztanach na drzewie. Nie rozpacza, że pada deszcz, bo wie że dzięki niemu będzie mógł poskakać po kałużach.

Życia chwilą
Dla dzieci pojęcie czasu jest w niewielkim stopniu zrozumiałe, co ma niewątpliwie ogromną zaletę, bo skupiają się maksymalnie tym, co jest tu i teraz. Nie rozpamiętują i nie rozkładają na czynniki pierwsze przeszłości i tego, co w życiu nie wyszło, ani nie wybiegają zanadto myślami w przyszłości. Dorośli niestety robią to nagminnie, co pozbawia ich radości cieszenia się z tego, co przynosi chwila obecna. A przecież tylko teraz należy w pełni do nas. Zrozumienie tej prostej prawdy pozwala żyć uważniej. Czemu więc nie śmiać się o poranku czy nie biegać boso po trawie? Świat widziany oczami dziecka jest zdecydowanie fajniejszy niż ten widziany oczami dorosłego.

Angażowania się bez reszty
Fajne w dzieciach jest to, że albo czegoś nie robią, bo nie chcą, albo robią to całym sobą i tak, jakby od tego zależały losy świata. Angażują się bez opamiętania. Tymczasem my, dorośli, często robimy wiele rzeczy "po łebkach", by mieć to zwyczajnie z głowy, zapominając o tym, że sens czynnościom nadajemy my sami.

Miłości

Zadawania pytań


Cierpliwości i walki do końca
Dziecko nie zraża się, tym że upada po raz setny ucząc się chodzić. Podnosi się i próbuje dalej. Do skutku. Kolejny upadek z roweru nie przekreśla szansy nauki jazdy na nim. Można więc pozazdrościć dzieciom zaufania do własnej siły sprawczej i przekonania, że mogę, umiem, potrafię, bez tej uporczywej myśli z tyłu głowy, że "nie uda się", "szkoda czasu", "pewnie nie dam rady".


Bycia egocentrykiem
Tę cechę skutecznie zabija w nas proces socjalizacji. Czasem jednak dobrze jest pomyśleć o samym sobie i swoich potrzebach, co jest tak naturalne dla dzieci. Dorośli często rezygnują ze skupiania uwagi na sobie, by np. nie popsuć dobrych relacji, dla zasady czy dbałości o własny wizerunek.

Warto więc obserwować własne dzieci, bo można się od nich sporo nauczyć i nie zapominać o tym, że w chwili, w której umiera w nas dziecko, zaczyna się starość!