Ostatnio wydaje mi się, że los nagminnie robi mi psikusa. Znacie powiedzenie "człowiek planuje, los z tego żartuje"? Mam wrażenie, że stworzono je specjalnie dla mnie. Mówili marz, planuj, wizualizuj, a potem staraj się to skrupulatnie wcielać w życie, krok po kroku realizuj swój plan. A zobaczysz wszytko się uda! Pomyślałam więc, nic bardziej prostszego, a że marzeń mam pełną głowę, działać zaczęłam. Los jednak dał mi pstryczka w nos i dotkliwą nauczkę. I chociaż początkowo przyszły czarne myśli w końcu jednak zrozumiałam, że patrzyłam nie tam, gdzie trzeba.

Bo człowiek to taka istota, która wiecznie żyje zawieszona pomiędzy tym co było, a tym co będzie. I mimo, że każdy z nas wie, że analizowanie przeszłości nie ma sensu, bo choć byśmy rozpamiętywali ją nieustannie, w żaden sposób niczego w niej nie zmienimy, to często jednak właśnie na niej się koncentrujemy. Z kolei skupianie się tylko na przyszłości, przepowiadanie jej czy wyobrażanie sobie czegoś, co może się nawet nigdy nie wydarzy w pewien sposób nas ogranicza. Ja większość swojego życia przeżyłam błądząc w przeszłości lub wybiegając w przyszłość, żyjąc planami. To odbierało mi radość z każdej chwili, nie dawało mi w pełni cieszyć się z tego, co jest tu i teraz. Los jednak sprawił, że przestałam w końcu wkładać w poranną kawę gorycz wczorajszych wspomnień i koncentrować się wyłącznie na planach, bo tak naprawdę najpiękniejsze chwile przychodzą same, nie da się ich zaplanować. I wtedy dopiero poczułam smak nowego dnia. W pełni dostrzegłam ile w moim życiu jest dobrego, ile piękna, słońca i uśmiechu każdego dnia.

Nie przyszło mi to łatwo, nie zadziało się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, tylko to właśnie te wszystkie żarty losu sprawiły, że w końcu zrozumiałam, że istnieją dwa dni w roku, w których nic nie możemy zrobić. Jeden nazywamy wczoraj, a drugi jutro. Jedynie dzisiaj jest tym dniem, który sprawia, że kochamy, wierzymy i żyjemy w pełni, który czyni nas szczęśliwymi. Dobrze jest mieć marzenia, dobrze jest czasem powspominać, ale nie może nam to przysłonić chwili, która właśnie trwa, bo to ona może okazać się tą najlepszą z naszych chwil.